God in je broekzak

Zijn er nog mensen die God wel eens kwijt zijn? Mensen die niet altijd gelijk antwoord krijgen op hun bidden? Mensen die in plaats van "de Heer zei tegen mij..." zeggen: "de hemel lijkt van koper..."? Mensen die God niet altijd in hun broekzak hebben en Hem tevoorschijn kunnen toveren wanneer zij dat willen? Zijn die mensen er nog?

Weet je, ik ben God regelmatig kwijt. Dan bid ik, maar dan lijkt de hemel gesloten, alsof niemand het hoort. Dan vraag ik om een oplossing, maar dan wordt de situatie eerder erger dan beter.

En dan slaat de twijfel toe: "zou God mij wel horen, zou God überhaupt wel bestaan...?" 
Ik zeg het maar gewoon, ik probeer maar eerlijk te zijn. Voor mezelf, voor anderen en voor God.
Maar soms heb ik het gevoel dat ik dat maar beter voor mezelf kan houden. Mensen kunnen je zo glazig aankijken... alsof je van een andere planeet komt ofzo. Dan overvalt me een soort eenzaamheid, een soort vreemdelingschap.

En juist op het moment dat ik voor m'n gevoel weer eens God-loos de dagen doorwandelde, hoorde ik een man van God spreken over Abraham, vanuit Hebreeën 11. 

Abraham, hét voorbeeld van 'niet zien en toch geloven'. Hij heeft de belofte van God ontvangen en is gegaan. "... weggegaan, niet wetend waar hij komen zou" (vs 8). In stille gehoorzaamheid gedaan wat God van hem vroeg. Volhardend, jaar in jaar uit, tent inpakken tent uitpakken, wachtend op dat beloofde kind. Hoe wanhopig zal Abraham wel eens geweest zijn? Het staat er niet, maar ik neem aan dat hij ondanks ... moed hield en vasthield aan Gods beloften.
Zal Abraham God altijd in zijn broekzak gehad hebben? Ik vermoed van niet. Zal Abraham zijn vragen niet uitgeschreeuwd hebben naar God? Vast wel. 

Wat is het geheim van die gelovigen die zich zo eenzaam kunnen voelen en God niet altijd in hun broekzak hebben?

"Maar nu verlangen zij naar een beter, dat is naar een hemels vaderland."

Wat is het geheim van die gelovigen die zo uitblinken in zelfvertrouwen en ten allen tijde antwoord uit de hemel lijken te krijgen?

Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik zo weinig proef van het verlangen naar het hemelse vaderland. Het is hier zo goed. Ze doen het zo goed en ze hebben het zo goed. Er is zo weinig sprake van "vreemdeling en bijwoner" zijn. 
Waar is de eenzame bidder, die tobber voor God, die mens die God kwijt is?
Geen idee. Druk met huiskringen, gebedskringen, bijbelkringen, kinderclubs, weekenden, studiekringen ...

Ik hoor iemand denken: wat een sombere blog en wat een naargeestig, zwaar en somber theologisch verhaal.
Maar dat is het niet. Misschien heb je het nog niet helemaal begrepen. Laat ik je dit zeggen: 

Ik wil God niet eens in mijn broekzak hebben.

Ik wil bidden, smeken en roepen... zonder direct antwoord te krijgen.

Ik wil het hier ten diepste niet voor elkaar hebben.

Want hoe beter we het hier hebben, hoe minder we verlangen naar het hemelse vaderland.

Laat mij maar reikhalzend uitzien naar dat wat komt.

Misschien is het hier bij tijd en wijle goed te noemen,

maar het beste komt nog!

"Deze allen zijn in het geloof gestorven. Zij hebben de vervulling van de beloften niet verkregen, maar hebben die vanuit de verte gezien en geloofd en begroet (omhelsd), en zij hebben beleden dat zij vreemdelingen en bijwoners op de aarde waren.

Want die zulke dingen zeggen, laten duidelijk blijken dat zij een vaderland zoeken. (...) Maar nu verlangen zij naar een beter, dat is naar een hemels vaderland."

(vs. 13 en 16a)

Oh Jesus, alive in me!

liefs van Henny

Facebookloos

Dag lieve Facebookvriendjes en -vriendinnetjes!
Ik ga jullie verlaten, want ik loop over naar de oppositie: de Facebooklozen.

Zojuist heb ik even getelefoneerd met Marc Zuckerberg, je weet wel, het brein achter Facebook. Ik heb hem verteld dat ik ermee stop, dat hij dus een klant kwijt is. Dat speet hem natuurlijk enorm, want iemand die zo regelmatig gebruik maakt van zijn Facebook, dat levert winst op. Nu zal zijn miljarden omzet zal toch iets afnemen.

Alle gekheid op een stokje. Hier komt het serieuze verhaal, namelijk mijn overwegingen om te stoppen met Facebook. Want dat is geen gekheid.

Positief
Laat ik positief beginnen: ik heb veel aan Facebook te danken. Ik heb veel plezier beleefd aan Facebook en ik heb er ook veel geleerd. Nou ja, niet van het middel dat Facebook heet, maar van datgene wat mensen en organisaties daarop deelden. Echt waar, het heeft mijn leven, mijn kijk op de dingen des levens en daarmee mijn positie op dit moment, bepaald en gevormd. Zeker weten.

Lees even mee
En toch is daar het moment aangebroken dat ik terug ga naar het tijdperk van de Facebookloosheid.
Hoe ik zover gekomen ben? Wel, ik zal het je proberen uit te leggen. Gewoon door te doen. Kijk je even mee?

Ik open nu mijn Facebookpagina en scroll langzaam naar beneden.
Luister en huiver en bedenk daarbij dat dit alles een 'plekje' moet krijgen in je hoofd.

- een lange rij vluchtelingen die in de sneeuw staan te wachten op eten en medicijnen
(wat vreselijk! wat mensonterend! wat koud!)

- ontwerp je eigen bijbelomslag
(tjonge, wat een leuk idee... wat zou dat kosten?)

- een aankondiging van een interessant gesprek in een uitzending op de radio
(wat een mooi thema, niet vergeten om te luisteren)

- een jongetje, die ik overigens helemaal niet ken, dat geslaagd is voor zijn zwemdiploma, compleet met een hele reeks foto's
(tjonge, hoe lang is het al niet geleden dat wij daar zaten... even al die foto's bestuderen. Schattig!)

- een aanmoediging om je onderneming een boost te geven
(wie weet is dít wel wat mijn onderneming nodig heeft...even lezen)

- een leuk verhaaltje waar de term 'blue monday' vandaan komt
(o ja, dat is ook zo... eigenlijk heb ik momenteel geen last van een dip :))

- een artikel over de muziek van Hillsong, dat het wellicht eenzijdig is
(bizar, mijn lievelingsmuziek waar ik zo vreselijk veel aan heb... toch even lezen hoe of wat... en weer rijzen mijn haren ten berge over de hoeveelheid veroordelingen van mede-christenen!)

- een artikeltje hoe je je ontbijt gezonder kunt maken
(misschien toch maar eens proberen in plaats van een beschuitje. Recept uitprinten)

- een TV kijktip, over autisme
(heb ik die avond tijd om te kijken? Het onderwerp spreekt me namelijk erg aan)

- een lachfilmpje over de gladheid
(o hoe hylarisch!)

- dé ultieme opvoedtips voor kinderen met autisme
(wist ik dit al? Even lezen... pff wat een lang artikel, maar wel mooi...)

- een aankondiging van een open dag op een hogeschool
(o ja, daar zou ik met onze oudste wel eens naar toe kunnen gaan)

- een tiener die vermist is (afgrijselijk!), een huis wat in de verkoop gekomen is (saai huis), iemand die haar profielfoto gewijzigd heeft, nog een recept, nog meer reclame, nog meer privéfoto's, nog meer ...

- ... enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.

Heb ik een klein beetje duidelijk kunnen maken hoe enorm je aan het schakelen bent in je hoofd? Je vliegt letterlijk binnen enkele minuten de wereld over, je vliegt van de ene onderneming in de andere, je vliegt van het ene gezin in het andere, je vliegt van het ene creatieve idee naar het andere en je vliegt van de ene discussie in de andere.

Ik word er doodmoe van.
En mijn 'mind' is soms zo 'ful'. Zou dat bedoeld worden met dat artikel over 'mindfulness'? (even lezen...😕)

Eenzijdig
En dan nog wat: ik ben van mening dat we met het hele sociale media gebeuren een schijnwereld in stand houden. We smilen 😊 wat af op de foto's. We hebben weet ik hoeveel gezellige etentjes en borrels. En onze gezinsuitjes en vakanties zijn een en al ontspanning en plezier.
Ben ik de enige die wel eens chagrijnig, depressief of 'opvoed-onbekwaam' is? Of ben ik de enige die zich eenzaam kan voelen en zo teleurgesteld kan zijn in het leven?

Om een lang verhaal kort te maken (ik kan er wel een boek over schrijven) heb ik de knoop doorgehakt en ga ik me terugtrekken in de Facebookloosheid.
Dat zal best wennen zijn, want ik moet nieuwe invulling gaan vinden voor die momentjes.

Dag!
Ik ga jullie missen lieve blogvrienden en -vriendinnen. Maar ik blijf jullie volgen hoor!

Overigens, als je mijn blogs wilt blijven lezen, vul je je mailadres in op de sites: www.autisme-verwoorden.blogspot.nl en/of www.veld-huis.blogspot.nl, en je mist niks!

En wie weet, krijg ik meer tijd voor een écht boek lezen of schrijven. Of voor een écht gesprek (zo'n live-gesprek, ken je die nog? Inclusief een échte bak koffie... je bent altijd welkom!).

En als ik me toch ga vervelen, heb ik ook mijn breiwerk nog liggen...

Hoe mindful is dat!

Dag lieve Facebookvriendjes en -vriendinnetjes!

Liefs van Henny



NB: het duurt nog 14 dagen voordat mijn Facebook uit de lucht is. Zo lang geven ze je nog de tijd om je te bedenken. Toch maar weer even bellen met Marc, want die verzoekingstijd wil ik helemaal niet!